Wat vliegt de tijd!

Ik kan bijna niet geloven dat dit mijn laatste verslag is, wat ik schrijf vanuit Nepal! Toen ik het vorige verslag scheef zat ik nog midden in het vrijwilligers werk, nu zit dat én zelfs mijn trekking erop.

In mijn vorige verslag schreef ik over de switch die ik maakte van het les geven aan huisvrouwen, naar het Elderly Home (rust huis).
Ik ben erg blij dat ik die switch gemaakt heb. De eerste dagen vond ik het vooral erg vies, maar na dag 2 zie je steeds meer de mooie bijzondere momenten van het werk. De werkzaamheden waren bijna iedere dag hetzelfde. Als alle ouderen buiten zijn, beginnen we met de slaapzaal schoon te maken, de bedden wassen en opmaken, de kamers schoonmaken en de kleding wassen. Daarna wordt het eten gebracht en helpen wij ze het eten te geven wanneer ze dat niet zelf kunnen. Na het eten hebben wij nog even de tijd om met de ouderen door te brengen. Dat is waar wij het voor doen. Als je bij de mensen gaat zitten en eventjes hun hand vast houd, vinden ze al heel fijn! Bij een vrouw, als ik in haar buurt kwam ging ze zingen! Naja ze heeft geen tanden meer en ik versta er niks van, dus laten we het houden op neuriën;) Als ik dan voor haar ging klappen bloeide ze helemaal op, en keken andere ouderen ook want minder somber!
Een andere vrouw klampte zich aan mij vast. En begon in het Nepalees te praten, ik vroeg een van de Nepalese vrijwilligers erbij om te vertalen wat de vrouw bedoelde; Ze vertelde dat haar 2 kinderen op de leeftijd van 3 en 5 jaar zijn overleden aan een ziekte, en dat haar andere familie is overleden door het werken bij een vulkaan. Ze had zo graag haar kinderen willen zien opgroeien en vasthouden.... En dan zit ik daar, op de grond naast een erg verouderde vrouw, haar hand vast te houden en rustig haar rug te strelen, spreek geen Nepalees, hoewel ik ook totaal niet wist hoe hierop te reageren.. Het enige wat ik kan doen is haar aandacht geven! Maar dan komt het opstaan en die vrouw loslaten dat blijft het moeilijkste...

Een ander heftig moment was de 'wasdag' van de mannen. Één keer in de week worden de mannen en de vrouwen gewassen. Dit keer was het de mannendag. Normaal helpen de mannelijke vrijwilligers daarbij, maar omdat het een nationale feestdag was, waren er maar weinig mensen van de vaste bezetting en werd er gevraagd of ik wilde helpen. Geen probleem! Maar toen wij hun kleding uit deden, zagen ze nog meer vermagerd dan ik dacht! Dus ik begon heel rustig en voorzichtig de mannen te wassen, waarna ik vervolgens 3x op mijn kop kreeg dat ik door moest werken en sneller moest schrobben omdat er nog zo'n 18 mannen gewassen moesten worden. Ik voelde alleen de botten, dus ik kon het niet! Ik kon niet harder schrobben!
De man die ik daarna ging wassen, is dement en denkt regelmatig dat hij in de jungle is, hij probeert dan over het muurtje te klimmen omdat daarachter wat bomen staan. Hierdoor zijn, zijn schenen open geschaafd. Het kon mij niks schelen, ik ging deze man zachtjes wassen en hem daarna naar zijn plek terug brengen.
Wat onderbezetting wel niet met mensen doet!!

Na 2 weken best hard werken in het Elderly Home zat het erop voor mij. Twee weken was precies genoeg. Hoewel er veel mooie momenten zijn geweest, had ik genoeg leed gezien.

Het tegenoverstelde had ik bij het weeshuis. Daar werd het iedere week leuker en leuker. In het begin zijn het zoveel kinderen, maar na ruim een maand herkende is ze en kreeg ik zo mijn favorieten! Oeps... Ik had me nog zo voorgenomen niet te gaan hechten, want dan hebben ze weer iemand waarvan ze afscheid moeten nemen. Maar dat is niet helemaal gelukt! De laatste 2 weken van het helpen in het weeshuis, heb ik ook veel tijd gestoken om het ingezamelde geld op een goede manier te besteden. Naast de medicijnen en de schooltassen waren er dringend nieuwe bedden nodig. Ik ben een dag langer gebleven om te zien hoe de kinderen naar bed gaan, en ze liggen écht met 7 jongetjes zij aan zij, in een bed. Dat terwijl ze besmettelijke huid ziektes hebben, vond ik een belangrijk punt om aan te pakken. Samen met Insan ( mijn begeleider in het weeshuis, hij hielp met onderhandelen, anders betaal je als toerist veel te veel!) hebben we 5 nieuwe stapelbedden laten maken. Degelijke en stevige bedden, waar ze lange tijd plezier van hebben. Ook de matrassen hebben we kunnen regelen, van goede stevige kwaliteit met hoezen, zodat het gemakkelijk gereinigd kan worden. Op deze manier gaan de nieuw spullen ook veel langer mee.
Ik vloog met de taxi van de werkplaats naar het naaiatelier en weer terug, omdat de Nepalese niet altijd deden wat ik als opdracht gegeven had. ( een voorbeeld; ik vroeg de stapelbedden in 2 delen te maken, omdat ze van metaal zijn, en anders niet door de deur het weeshuis in konden. Wat gebeurd er, ik regel een vrachtwagen om naar de werkplaats te gaan, de bedden op te halen, en ze naar het weeshuis te brengen, wij laden daar alles uit, zijn de bedden in een stuk en kunnen niet door de deur. Pff lekker! Dus de mensen van de werkplaats naar t weeshuis laten komen om ze in tweeën te zagen, naar binnen te tillen en binnen opnieuw te monteren. Lekker efficiënt, haha!)

Maarrr.... In totaal zijn er 10 nieuwe slaapplekken bijgekomen, wat de kindjes en de mensen van het weeshuis ontzettend blij maakte!!!!

Naar aanleiding van het advies van de dokter om HIV testen af te nemen ben ik uit gaan zoeken hoe we dat konden doen. 30 kinderen kwamen daarvoor in aanmerking. Uit eindelijk is het gelukt 2 mensen van het ziekenhuis naar het weeshuis te laten komen, dit scheelde veel taxi/bus kosten en nu bleven de kinderen in de omgeving die zij gewend zijn. Alle testen waren negatief, dus dat is heel positief voor alle kinderen!

Verder heb ik voor de kinderen educatieve spelletjes en houten speelgoed gekocht, omdat ze niks hadden om mee te spelen.
Van het overige geldbedrag, heb ik een half jaar aan schoolgeld vooruit kunnen betalen voor Manisha. Zij is 14 jaar, een van de ouderen meiden in het weeshuis en zit in een rolstoel. Ze is vanaf haar geboorte al verlamd, wat verergerd is door een mislukte operatie. Hierdoor wilde haar ouders niet meer voor haar zorgen en is ze in het weeshuis terecht gekomen. Vanwege haar situatie is educatie extra belangrijk, ze is ontzettend slim en wil graag leren. Omdat ze extra hulp nodig heeft is haar schoolgeld, een van de grootste kostenposten die het weeshuis heeft. Iedere dag krijg Manisha fysiotherapie, omdat ze ander opnieuw complicaties krijgt. Ik ben naar haar school gegaan, ben in haar klasje geweest en heb gezien hoe ze met haar fysiotherapie doen. Nadat ik het met eigen ogen had gezien wist ik, dat dit een goede investering zou zijn. Aan de eigenaresse van de school heb ik het geld betaald om zeker te zijn, dat het goed terecht komt.

Tussen alle projecten door heb ik veel vrijwilligers gedag moeten zeggen, de laatste week hadden wij bijna iedere avond een afscheidsetentje in de stad! Super, na al die rijstmaaltijden.. Maar vooral gezellig natuurlijk.

Maar zo kwam ook mijn laatste dag steeds dichterbij! Zoals ik al schreef, bij het Elderly Home, vond ik het niet erg dat het erop zat! Bij het weeshuis vond ik het verschrikkelijk! Ik had Anaelle ookal met tranen weg zien gaan en ik wist dat dat bij mij ook het geval zou zijn. Ik dacht dat het goed zou zijn ( hadden ze ook vanuit Nederland als advies gegeven) om een paar dagen van te voren de kinderen er op voor te bereiden dat je naar huis gaat en niet meer terug komt. Hier pakte dat wat minder goed uit, want de kindjes waren er té veel mee bezig. Ik kreeg 4 dagen van te voren al een briefje, don't go! Come back! Dat vond ik heel heftig! Ineens besefte ik, dat iedere keer als er een vrijwilliger komt, het tijd kost om een band op te bouwen en als die band er eenmaal is wij weer weg gaan. Net als de ouders van de kinderen, hun ook in de steek gelaten hebben. Zo zielig! Zo ook mijn laatste middag, na eerst alle routine dingen gedaan te hebben kwam toch het moment van afscheid! Foto's gemaakt en de kinderen een knuffel geven en toen toch echt de poort achter me dicht getrokken! Toen ik met een stapel tekeningen en lieve brieven weg liep, kwamen bij mij de tranen, helemaal toen ik op de achtergrond don't go- don't go hoorde! Weer een kippenvel moment...

Gelukkig ging ik daarna de stad in, om mijn laatste avond te vieren! Het was ontzettend gezellig! Met de overgebleven vrijwilligers en de begeleiding hebben we heerlijk gegeten, in een pub een biertje gedronken en daarna nog de discotheek in om nog even lekker te dansen! Heerlijk de dag afgesloten!! Maar toen ook afscheid nemen van de rest... Ik had gelukkig genoeg afleiding want het volgende stond op de planning: een trekking naar Annapurna Basecamp! Dus gauw naar bed!

De volgende morgen om 05.30 opgestaan, om met de bus van Kathmandu naar Pokhara te gaan. Pokhara ligt aan de voet van alle hoogste bergtoppen. Onderweg ontmoette ik de gids; Jambu, en Claudio (28 jaar van Italië) die net als ik kwam voor deze trekking! Toen wij aankwamen in Pokhara hebben wij met elkaar de route besproken en advies gevraagd wat wij mee moesten nemen. Ik had bijna alles, alleen een extra warme broek ontbrak nog, aan mijn trekkings uitrusting. Dus die heb ik nog gekocht! Ook had Jambu gezegd dat het verstandig was noten en muesli-repen te kopen voor extra energie. Dat hebben we nodig! Alleen op rijst en linzen ga ik het niet redden tot de top! Ik had genoeg ingeslagen voor de 8-daagse trekking, dat bleek wel toen ik alles in mijn backpack deed en ik besefte dat ik dit de komende 8 dagen mee moest slepen. Maar thuis laten was ook geen optie..

Na een korte nacht begon ons avontuur! Ik was blij dat het voor Claudio ook zijn eerste echte trekking was.. Ik dacht dan is het verschil niet zo groot! Na een uur in de taxi naar het echt-echte-begin punt, startte onze trekking. De eerste paar uur gingen prima, kletsend passeerden we de eerste dorpjes. Maar al gauw ging het omhoog en werd het zwaarder ook vanwege de warmte.

Ik zal even een situatie schetsen. Jambu de gids, is een geboren sherpa en heeft deze trekking al meer dan 100 gedaan! Claudio is een aardige jongen, maar heeft vooral aardige kuiten en vloog de berg op.. Ik liep er zo'n 100 meter achteraan! Maar ik liet me niet kennen en liet het gat, niet meer worden als 100 meter! Vanaf dag 2 hadden we veel pech met het weer. Iedere dag regen! En meestal vanaf het starten in de morgen tot het bereiken van de bestemming! Dat maakte het metaal ook heel zwaar!
Mijn benen deden nog nooit zo'n pijn van verzuring! Maar ik heb t wel gedaan en gehaald! Het bereiken van het Annapurna Basecamp gaf een kick. Het ligt 1000 meter lager dan het mountainEverest Basecamp. Het laatste stuk naar Annapurna was zo bijzonder, er zijn geen bomen meer, alleen lage begroeiing rotsen en wolken waar je doorheen loopt. Ik voelde me helemaal alleen op de wereld, zo afgezonderd van alles en iedereen. Fantastisch! Bij het bereiken van het Basecamp was het mistig dus zagen we de hoogste bergtoppen van de wereld niet. Maar toen rond 18.00 de zon onderging en wij onze schoenen bij een kampvuur probeerden te drogen, trok de mist weg en zagen we de contouren van de Himalaya bergen! Immens! We keken omhoog en zagen bergtoppen van 8000 meter en hoger! Onbeschrijfelijk, dat kan geen camera vastleggen! Op de laatste 2 dagen van de trekking moesten we helemaal naar beneden, dat waren enorm lange dagen. Maar wat was het heerlijk weer veilig aan te komen in Pokhara. Mijn benen... Pff wat een ellende! Heb meteen gevraagd waar een goede massage salon was! Er komen vaker mensen na hun trekking met zere benen, dus er was een speciale 'after trekking massage'. Heerlijk!!!

Zondag ben ik van Pokhara terug naar Katmandu gekomen en hier ben ik de laatste dagen van mijn Nepal avontuur. Lekker rustig aan, nagenieten van alle mooie momenten!

Nu ik dit verslag typ hoor ik een vliegtuig voorbij gaan, 'the sound of leaving Nepal!' Ik ga nog één dag genieten en dan donderdag ochtend lekker terug naar Nederland! Ik heb een top tijd gehad, ik hebben alles gedaan wat ik wilde doen en het heeft mijn verwachtingen overtroffen! Dit was de beste beslissing die ik tot dusver in mijn leven heb gemaakt!!!
Klaar om naar huis te gaan.... Dus:

Tot gauw!!!!! En een laatste kus uit Nepal!

Liefs Sophia xx